kasırganın körüğünde şahlanan sızılardan
düşen sükût/ta bin çığlık
bilinmezliğin kavşağında tutsak kalan gün
v e b â l i m i z


öylesine çoğaldı ki keder kapıları
nokta nüshalarına bakıp
cinnetini es geçiyor çokları
derin uçurumlar kadar ihanetleri
çürütüyor umut çiçeklerini


sabâ rüzgârıyla gelenden
yorgun sabırla
zamansızlığa düşüyor saatler
iki küçük kıvılcımın hiçliği/ndeki hacamat
canlandırmıyor damarı


geçmişini vicdânından gizleyen
gözlerindeki günahkâr ışıkla
karanlığı mayalayanlar
tecelliyi teselli etme sırasını savıyorlar


kara dünya örtüsünün altında
saf beyaz
haksızlığı bağıran alnın, dürüst terini
görmezden gelen
dil korkağı güdümlüler


keder ırmaklarına attığınız
dağladığınız canları
yağmalanan sevinçleri
ve de ölümü görmezden geldiğiniz belli
kalmakla gitmek arasındaki o büyük müşkülünüz


taze kalmakken tek derdiniz
yok ettiğiniz yeşilin
altında
her an taze iki metrelik yeriniz


Hâdiye Kaptan