15
Yorum
32
Beğeni
0,0
Puan
924
Okunma

sessizliği bozmak istedim
gri gökyüzünde pamuk yumağı bulutlar gibi
ön perdemde güneş var açınca
ardında kocaman yanlış çadırı kurulsa da
görmeye çalışırım kalabalık gezinen yalnızlıkların
arasına sıkışmış bir kaç mavi gelişi
sayılı çiçek açmış pembeyi
bilirim bu aralık kalmış kapı beni ışığa götürür
bakarım boyadığım resme orda
ne kadarım
seni aradığım kadar biz’i ararım
dönüp bakarım önüme, arkama
bu çocuklar durmuş, kime bakıyor
dünyaya sığmayan düş’ler
küçük bir kalbe sığar
onun için bunca güzeldir yaşamak
hayat griliklerin arasında görünen güneştir
daha neler görürüm
eğsem kıldan ince boynumu
insan bakışını bulurum orda
iğneyle kuyu kazmaya gerek yok
öyle sade, anlaşılır
bakışına oturmuştur
ne biriktirmişse yaşam sende
siz’e yürürüm
26. 05. 2018 / Nazik Gülünay