Benim şu bahtsız başım belalara müptela.
Sahip çıkmayanları burukça anıyorum.
Ben kaçtıkça geliyor, bela üstüne bela.
Seyrediyor el alem, çaresiz yanıyorum.


Deva olur sanmıştım, görünmedi gözüme.
Çok yalnızım dedim de, inanmadı sözüme.
Gözyaşımı gizledim, süzülmedi yüzüme.
Bir yaralı yüreğim, çarptıkça kanıyorum.


Hayat yükü bindikçe, gece gündüz çalıştım.
Yağmurdan kaçar iken, doluya da alıştım.
Sürüklendim yerlerde, çamurlara karıştım.
Çileyle hemhal oldum, görmeden tanıyorum.


Herkese pay edildi, bana geldi atlandı.
Ne tatlı bir aş yedim, ne de ağzım tatlandı.
Dost okuyla vuruldum, acım beşe katlandı.
Kana boyandı sinem, gömleğim banıyorum.


Ayakta uyutmuşlar, hülyalara dalmışım.
Herkese güvenmişim, sonra yalnız kalmışım.
Öyle pişmanım şimdi, çok fena yanılmışım.
Yüzüme her güleni gerçek dost sanıyorum.


Sabri Koca