Kaç kez söyledim sana
yarım kalmışlığının ardına öfke biriktirme
aklının kıyılarında ki dalgaları ceplerine doldur
gözlerini iliştir sevdana içimde ki denizin derinliğini gör
bir gün ölüm ansızın gelir geç kalırsın sevmeye
geç kalırsın gülmeye
kaç kez söyledim, dinlemedin ki
içinin öfkesinde kulaç atma boğulursun diye
yokluğun dedim
yalnızlık
ölüm dedim
görmedin
duymadın
bilmedin beni...


Yüreğimi susturduğum günden beri
şiirlerimin rengi soldu
artık aynalara yazılmıyor adın
harflerimin sesi boğuldu
uzakların türküsüne kulaklarımı tıkadım
dilimi örgütledim
sesine sarılan sesime duyarsız kaldım
ülkeme benzettim içimin iniş ve çıkışlarını
işgal altında ruhum
kıyıdan çekiliyor denizlerim
içime vuruyor
yüreğimin sıvaları dökülüyor üstüme...


Beklemiyorum artık dönüşünü
umutsuzca kaçışını unutmadım çünkü
sesinin görkemine kapılışımı
gözümden süzülüp
yüreğimde çağlayan ırmaklarına gözlerimi kapadım
bilmiyorum seni...


Hiç bir zaman bilmeyeceksin seni gömdüğümü
gözlerin gözlerimle buluşmayacak
ne boynu bükük şiirlerim ağlayacak
köhnemiş duygulara
nede senden kalan anılara anlamlar yükleyeceğim
soluksuz kalan ağaçlar gibi
bulutlarım ağlamayacak ormanlarına...


Keşke
yüreğinin gel gitlerine kurban seçmeseydin beni
kelimelerin ağrılıydı
sancısı geçmeyecek kadar derin
ezbere geçtin aklımın sokaklarını
oysa yüreğimin onay verdiğine
aklım firar verdi...


Hem artık resmelerimize şiirler yazmıyorum
ardı ardına yazılan sevda sözlerim yorgun
bütün harfler kaçak
senli rüyaları hayra yormuyorum
buna sevdaya küskünlük
içine çekilmek diyorlar…


Bekleme bir daha boşuna
ellerimle kapattım yaralarımı
senli tüm şiirleri yok ettim
inadına kendime tutundum
öldürdüm bizi
bir ben kaldım...


Beyaz bir sayfaya doğurdum seni
acıların uğultusunda gömdüm
yoksun bende
Gittiğin gün bittin...



ASMEROZ -62
Gülşen Polat