Hüzünlü vakitlerin ellerinde ıslanırdı düşlerim
Kayan bir zeminde dik durma telaşındayken
Her yağmur damlası gözümden düşeni saklardı
Ve yolum hep ağlayan şiire düşerdi
Bu kaçıncı ağlak şiirdi
Kaçıncı yüreğimi toplayışımdı?
Unuttum belki de!


Unutamadığım!
Yaralı yüreğimin rıhtımında, kalmışlığımın ilk olmadığı
İçimde ki ölü kuşların çığlığı martıların sesiyle yarışırca yükselişiydi
İçimin ağrısı aynada ki yüzümü kanatırken
Kendime öfkelendim
Yüreğine dokunan yüreğime kızdım
Gözlerine akan gözlerime sitem ettim
İçime ağladım...


Düşlerimin büyüklüğüne
Yüreğimin suçuna seni ortak bildim
Seni hep Munzur’a benzettim
Suskun ve hırçın içine akıyordun
Bense Dersim kadar yaralıydım.


Bir yanım Anadolu
Bir yanım Dersim olurdu
Öfkede Kara denizdim
Hırçın vururdum yüreğinin kıyılarına
Sen Munzur’un akışında türkü olur
Şiirler okurdun sürgünlüğüme
Ben de gözlerinde soluklanırdım
Esmer gülüşüne palazlanır
Yüreğinde kaybolurdum
Taparca severdim seni...


Tanrıya her el açışımda seni dilerdim
Düşlerimi ekerdim yüreğine
Gelip toplardın dualarımı meleklerle gökyüzünden
Ben hep inatla seni dualarıma katardım...


Ah yokluğuna yorgun düştüğüm!
Sensiz vakitler yangınıma körükle geliyor, boşluğuna düşüyorum
Ürkütüyorum geceyi
Gecenin kanatlarında usulca süzülüp sana geliyorum
Yudum yudum gözlerini içip sen oluyorum
Karanlık gecenin kollarından kurtarıp beni
Nefesine sarılıyorum
Sen mavi göğüm
Yüreğimin ağrısı
Sevdama ev sahibi
Sen yine de inanma
Yer bulduğum gökyüzüm
Ben hep sevdim seni...


ASMEROZ-62
Gülşen Polat