Bu sokakta bir kız yaşadı...
Sokak ta sokak hani,
her bahçesi çiçeklerle dolu.
Kameriyesi mabedi idi yalnızken,
en uçarı,en olmadık hayallerinin durağı.
Geleceğini kurgular,
insanları sorgulardı en tarafsız haliyle.
İlk sancılı büyümeleri burada başladı,
ilk gönül ateşini burada yaktı,
gün yetmezdi bazen koşturmalarına,
soluksuz kaldığı olmuştu,gün sonlarında.
Değer bilirdi,aynı sokağının adı gibi,
Çoğu zaman bilinmese de kendi değeri.
Saçları akıp giderdi beline doğru,
ehh hani güzeldi de,şimdi doğruya doğru,
burnu havada derlerdi,
biraz o da doğru...
Oysa hep incitilmekten korkuyordu.
Tek sebep buydu...
Başı hep dikti, kendine söz vermişti.
Ağlasa da kimseye bildirmeyecekti.
Hayatı yavaş yavaş içine sindirecekti.
Hiç nazenin olamadı hayatı boyunca,
hani tırnağı kırılsa yatan boylu boyunca.
Düşmanı olsa karşısındaki,
her zaman sezarın hakkı sezara...
Nazım’ın dediği gibi yüreğinde sağlamdı sevdada.
Masal gibi severdi,şiir olurdu sevdiği onda.
Günlük tutar,dökerdi içindekileri ona ara sıra.
Beyaz elbiseyi giydiği gün,dönüp baktı doymamışcasına.
Sonrasında;
Aklı hep o sokakta kaldı.

İnci Demirel Tunçişler
Değerbilir/Erenköy