Bir sen vardı bende,
Zamanın bir aralığında geliverdin ansızın,
Dünyama attın adımını, ben farketmeden,
Farkettiğimde seni,geç kalmıştım,

Önceleri,gecelerime doluyordun,
Yüreğime sığmayan düşlerdeydin,
Gündüzleri satırlarımda koşuyordun,
Aklımdan geçenler,
utangaç gülüşlerle dökülüyordu kalemimden,
Ben seni düşündüğüm anlarda,
Aniden bir gülüşle çıkıverirdin karşıma,
Dokunuverirdin kalbime,
Yüreğim dopdolu olurdu,her dokunduğunda,
Göremiyordun....bilmiyordun...
Karşıma oturup,yaramaz çocuklar gibi,
Havadan sudan konuşurdun benimle.
.
Oysa ben,
Saçlarını karıştırır,okşardım..
Sen bilmezdin...
Yüreğim nasıl uçuverirdi o anlarda sana,
Sen bilmezdin...
Bir sen bilmezdin, bendeki seni...
Bir kez..
Bir kez baksaydın,
Bakabilseydin..
Görecektin belki..
Ben o umutları tek başıma yazdım gecelerce...
Bir gün,bütün cesaretimi toplayıp,
Bendeki varlığını,sana söylemek istedim,
Nasıl da bendeydin o zaman,
Nasılda dopdoluydun..şimdiki gibi..
Anlar dedim..anlayacak...
Tam sana gelirken,
Yüreğinin yokum deyişini duydum..
Nasıl vurdu o deyişler beni..
Hala görmüyordun,
Oysa ben sadece,ellerimden kayıp giden yüreğini,
görüyordum.

Ellerimde eriyor gibiydin..
Korkuyorum..hala korkuyorum,
Seni seviyorum demeye,
Susuyorum...susuyorum..
İçime öyle sinmişki kokun,
Düşlerimde kokluyorum,
Tekrar sormaya korkuyorum,
Sadece,benim olurmusun?

İnci Demirel Tunçişler
Aralık 2010