Günlerden şiir
Gecenin zifirisinde hıçkırıklar
Boğuşurken bir yanda
Keşkeler
Geri dönmeyecek zaman için ağlayan
Arsız çocuk
Hükümsüz gündüz
Karanlık yokuşlardan düşmüş benlik
Kirli o
Senlik
Kuru göz altlarına çekilmiş gölge
Onu saymak
Hatırlamak
Evet evet ondandı birikmiş göz esmerliğim
Yüreğini bile bile acıtmak
Anıları yakmak
Değersiz her şeye tüm değerini katmak
Islanmak
Gözyaşına bulaşmış yağmur damlasıyla
Dahada alevlenen hastalık
Hışırtı
Yürek dalgalanırken çıkan çıtırtı
Düşünceler kırık
Özlemler hep bir buruk
Bükük boyunla alınan nefes
Kaldıramadığın başın
Bakamadığın gözler
Görmediğin duymadığın
Dokunamadığın hikayen
Hepsi insanın yarasına koşmuş sanki
Düşünmeden alıştıra alıştıra sövmüş
Yeri gelmiş; bir o kadarda öldürmüş
Hep iyimiydi insan?
Yalan söylüyorlar.
Kötülük o kadar bürünmüşki
Görünmüyor nerede saklandığı
Yattığı pusu kime mahvolmuş
Kime karartacak hayatı
Kalpler hep mi kötüdür?
Hep mi vicdanlı?
Sanmıyorum öyle kalan insanları
Yalan dünyanın aynasını
Yanlış yansıttığı perdesindeki
O gölge altı?
Sessiz cefası
Kiminle harama bulaştı?
Sorular çoğaldı
Hep cevapsızdı.
Biliyorum içim kanadığı için
Yazdığım kağıt bu yüzden ıslak
İsyankar başım bu yüzden sızlıyor
Baş ağrım
Evet galiba bu yüzden dinmiyor.
Uzun uza anlatacaklarım
Hiç ama hiç bitmiyor.