hani, tasma takarlar ya, gezdirip sağda solda
efendisinin yanında, güçlü hisseder köpekler
bir tahakküm ve baskınlığın iğretiliği ne moda
duruşuyla nam salardı, kendini biriktiren yürekler

çaldım yine ben gönülün telinden
başka bir şey gelmiyor, ne elimden,dilimden
duadan başka neyim var ki; huzura ersin sükun
Yüce Rabbim ne dilerse odur " kün fe yekun "

her gün kefenimiz, yüreğimizde bizim
yüreğimizde, ebedi hasretin gülleri derili
her fecrin ışığında, kalkar duaya ellerim
ruhum, kanat çırpan güvercin, gözler katreli

hücrelere dokundu yavaş yavaş bir nida!
kalktım hemen yatağımdan, selam sabaha
semaya doğrulttum ellerimi, dedi ki yüreğim
gönül kabe’ne dikkat et, o senindir ilk evin

hani akıl akıldan üstündü ya, aklım karıştı birden
herkes fazilet aynasında, bizde ne gezer erdem
kendimi tarttım birazcık, boy pos endam ne diye ?
baktım,küçücük bir yel savurdu, benden sıfır bakiye

hani mahcubiyetinden
yüzü al al olmuş bir kiraz ağacı vardı
ama şimdikiler nedense hep siyahlara meyilli
hani severdi ama diyemezdi utancından yere bakardı
ve.....değerler ki; yitirdi kendini değersizleş tirildi
şimdi her şey bozuk plak gibi ve sözlerde çakma dilli.

ardından koştuklarımız var, bir gün geride kalacak
heveslenmek mi dünya’ya her sevda toprak olacak

bir şefkatli elin hüneriyle, sevgiyle okşandı bir baş
yüce yaratanın aşkıyla, gönülden göze boşaldı yaş
sevgi taşırız özümüzde, inanç ve umudumuz hep diri
veda hutbesinde, mübarek bir ağızdan, iletilmişti bildiri

bugün kilitlenmiş gibiydim, hüznümün çemberinde
aynı telden çalınca dostlar mutlu olunuyor kelamıyla
insan öyle bir varlık ki; çiçekler gönlünü süsler de
yeniden doğmuş hisseder, sevdiği dostların varlığıyla

yaz diyordu gönül , hadi yaz bana kalbini
anlat diyordu gönül, durma anlat derdini
neyi yazsam,neyi anlatsam, eriyen benim!
bir yusuf masalında saklıdır,körpe yüreğim

evrensel bir kültüre sahip, imza atmış toplumuz
bazıları bunun farkında değil, nedense çoğumuz
biz aşkın, merhametin, ahlak ve vicdanın eriyiz
biz,toprağın bağrında yatan şehitler kadar,diriyiz!

gel ey neredesin şimdi, hüznümün hıçkırığı
bir yol buldum gözlerinden, geçip gittim kalbine
öyle özledim ki bakışlarını ve ateş saçan gözlerini
umut devşirdim gözlerinden, gözlerimin rengine

meğer ne zormuş sensizlik, şimdi efkarlı yüreğim
imkanım olsa da yapabilsem gönül göğünde uçmayı
hiç bu kadar çığırmamıştı, yürek hasret türküsünü
hiç bu kadar özlememişti yürek, gözlerinde kalmayı.
*
yusuferdoğan