Sığmıyor hüzünler hiçbir ölçeğe
Okyanuslar gibi geniş mısralarım olsada
Yalnızım ben,
Yalnız!!!
Ben mutluluğun özlemindeyim,
Mutluluk kuşların kanadında.
Oysa, her ağaç bilir sonbaharın geleceğini
Buna rağmen açar yine de yemyeşil yapraklar.
Peki neden umut vermiyorlar?
Artık büyümeli içimdeki çocuğun gülümsemeleri,
Büyümeli o çocukta neşeler.
Çok fazla kargaşa var,
Çok fazla gürültü.
Belirsizlikler içindeyim...
Haklı ne? haklı kim?
Bir adam, bir kadın sonsuz acı.
Ne önemi var bu acıda olsamda haklı
Fikrimin kıvrak yollarında çok çakıl taşı,
Çok engebe var
Çözemiyorum
Bu coğrafyada fazla barbar kalıyorum,
Fazlaca sevdalı.
Her acıdan bir şiir biriktiriyorum.
Buruk dosyalar arasında sayfalar çoğalırken,
Azalıyor bende ki duygular.
Hayır!!!
Hayır umarsız değilim,
Hayatımdaki kırgınlığım boyumu aşmış.
Bu dalgalarda çok fazla,
Yorgunluğum da haddini aşmış.
Sadece bu kadar...
Kendi içinde bile kimsesiz!!!

Tuğba Topal