farklıydı benim annem
hüzün çökmüştü yetim gözlerine
öyle, sık sık gülmezdi...
gülemezdi, ama...
güldüğünde ise hakkını verirdi...
ki; o an, yüreğinin dünyadan,
daha büyük olduğunu görürdüm.

öksüz bakışlarında, büyütsede,
bizlere olan kırk yıllık hasretini,
mağlup etse de yaşamın acımasızlığı...
sanki, zafer sarhoşu gibi gülerdi.

O mert, fedakar yüreğine;
o kadar acıyı bırakanlara,
güldükçe, ağlatanlara, inat...
çocukluğunu, gençliğini,
hoyratça harcayan ellere,
yine de, gül sunarak, gülerdi benim annem.

başkaydı benim annem
ruhundaki depremlere kafa tutarken,
“gülmek, kavganın bittiği yer,
kadere baş kaldırış, isyandır, zulüme” derdi.
o gülünce; cemreler el ele tutşarak,
düşerdi, havaya, suya, toprağa.

Farklı bir duruşu vardı benim annemin
kendinden başka kimseyi üzmeyen. üzüldüğünde ise;
şiir gibi doğaçlama sözleri,
yüreğime bahar getirir,
rengarenk allanırdı.
öyle güzel gülerdi ki benim annem.
öküzün boynuzundaki dünya sallanırdı.

Aliye Uyanık/BOZOK KIZI
23.02.2018/GEBZE