Her kış baharı beklemeli

Her çiçek ise yazı.

Vaktinde ötmeli horoz

Dedem çalmalı sazı.



Dağlar kar ile dolmalı

Kayak yapan çocuklar

Olmalı.

Kış, camın kenarında

masumca duran kuşun,

Kanatlarına sığmalı.



Sobanın arkasında

Pinekleyen kedi,

Neneye yumağı vermeli.

Kestane kokmalı evler,

Buharı çıkmalı güğümden;

Harıl harıl yanan,

Sobanın üstündeki sudan.



Portakal kabuğunun kokusu

Tüm evleri sarmalı.

Çocuklar resim yapmalı

Hayallerini, ümitlerini

Bir bir kağıda dökmeli.



Bir yer sofrasının etrafında

Aşk ile,

Halka kurup oturmalı.

Tarhananın tadı,

Damaklarda kalmalı.



Sobanın fırınına odun koymalı;

Yaştır, kurumalı.

Orman gibi kokmalı.



Çocuklar babaları üzmemeli,

Babalar da anneleri.

Ağzımızın tadı “saygı” olmalı.

İnsanlar birbirini affetmeli.

Dimağımızda “sevgi” olmalı.



Bacalardan dumanlar tütmeli.

Siyah, beyaz ve gri

Kış ‘ben geldim’ demeli.

Odun kesme makinasının sesleri.



Ve hiç bir çocuk aç uyumamalı

Açıkta uyumamalı

Kışın hiç bir çoçuk,

Donarak ölmemeli.

Sahip çıkalım çocuklara,

Cami avlusunda bırakılan

Çöplere atılan sıbyanlara.

Onlar ki geleceğimiz

Onlar ki servetimiz

Onlar, avuçlarında dua biriktiren,

Masumlarımız.



Ve bir kış günü,

Özlemler bitmeli.

Ümitler yeşermeli.

Her birinde ayrı bir sanat olan

Saf, berrak yağan kar gibi

Yüreğimiz de temizlenmeli.

Soğuktan sonra

Yüzümüze gülen güneş gibi,

Öfkeden sonra

Silkelenip kendine gelen,

Güneş gibi parıldayan

Çehreler olmalı.



Kar taneleri gibi,

Sımsıkı tutunmalı birbirine,

Bir olmalı

Birlik olmalı.

Daha sonra eriyip kaybolan kar gibi

Kırgınlıklarımız da erimeli.

Silinmeli, kaybolmalı.



Ve bir kış günü,

Savaşlar bitmeli.



SÜHEYLA GÜNEŞ