yaşadığı sürece insan
bekler durur her zaman
ömür tükenirken anbean
neden farkında olamıyor insan

doğumla başlar beklemenin sancısı
acıyla gelen sevinç gibi
zaman çalarken bizden çocuksu düşleri
düş yorgunu gözler hayata küsmüş gibi

önce büyümeyi beklersin
daha yolun başında öğrenirsin
emekleyerek yürümeyi
okuyup adam olmayı beklersin
iş beklersin aş beklersin
evlenip yuva kurmayı
yuvanda çocuklarla mutlu olmayı beklersin
her gün doğacak yeni bir günü
karanlık gecelerde ay’la yıldızı beklersin

büyürsün büyümesine de
çıkamazsın işin içinden
aklından yine yeniden
çocuk olmak geçer
ama ne yapsan nafile
hoyrat bir rüzgardır artık zaman

bazen de sevdiğin birini beklersin
bir gün gelir ümidiyle
sen beklersin
beklenen gelmez
yitip giden imgelerin ardından
yeni umutların yeşermesini beklersin
hüzün mavisi akşamlarda
yalnızlığın tahtını
başına taç edersin

ara sıra şarkılar dinlersin
içinden bir de şarkı tutar beklersin
gözlerinin buğusunda
akşam olunca yüreğinde
derin bir yalnızlık çöker
beklediğin şarkı bir anda
sessizliğinin sesi olur
söylemek istediklerini söyler
alır götürür seni senden
ve sen kaybolursun
hüzzam bir şarkıda

beklemek...

bir hayat boyu
zamanın nehrinde
akıp giden bir su
ömür kıskacında
bir umut belkide kim bilir?

AYLA CERMEN TÜFEKÇİ