hiçliğin deryasında
yaşamın kıyısına tutunmuş
bir katredir gönül ummanında...

yıldızları sönük
aysız gecelerde
ırmaktır mavi nil gibi serin
durgun suskun denizdir derin
sonsuzluğun maviliğinde
rotası belli olmayan
yükü ağır sessiz bir gemidir.

sessizliktir fırtına öncesi
dağdır başı dumanlı
közdür dumanı olmayan
uçamayan kanadı kırık bir kuştur yaralı
yalnızlığın boz bulanık sularında
duyulmayan sessiz bir çığlıktır
dipsiz kör kuyularda...

nağmedir gönül tellerinden dökülen
kimi zaman hüzzam bir şarkıdır
hüznün yanında
kimi zaman bozlak bir türküdür
yüreği yakan
kimi zaman da yürekte feryat eden bir ney’in
yanık sesidir hüzünlü...

bazen siyah bir gecede
gerilmiş bir keman teli gibidir
sol yana zuhur eder ince bir sızı
titrek bir ahenkle olur ahuzar
bazen de virane bir gönülde mızraptır
titretir gönül telini derinden
düğümlenir boğazda...

gecenin tenhalığında
derinlere dalan menevişli gözler
zemheri ayazında buz tutan ütopik düşler
renkli maskenin ardında fildişi bir beniz...

sabrın asudeliğinde
gönül imbiğinden süzülen
yalnızlığın sahrasında bir vaha
gizemli dünyanın sırında
insanın kendini gördüğü bir ayna
lacivert akşamlarda...

meçhul bir girizgahın son deminin
alaca karanlık yalnızlığında
hayatın ne kadar boş ve anlamsız olduğu algısının
geç kalınmışlığın ezikliği karşısında
kül rengi eskimiş bir tebessüm eşliğinde
boş gözlerdeki binbir mana ile
sonsuza kadar seyre dalmaktır susmak
bir varmış bir yokmuş gibi...

AYLA CERMEN TÜFEKÇİ / 24.10.2016