kara bir günün sabahında
ne yapsam gün aydınlanmıyor
aksanı bozuk,hükmü yitik
hayalleri asıyorum
hüznün darağacına

kaybolan imgeler eşiğinde
içim sıkılıyor
ruhum daralıyor
canım yanıyor
yüreğim kanıyor

dışarıya bakıyorum yaşlı gözlerle
kasvetli,sisli mi sisli bir hava
yağmur yağıyor
kullanılmamış hayallerin üstüne
gökyüzü de mi ağlıyor ne

her gün yansa da yüreklerimiz
yangınlar ortasında
içimiz buz kesiyor
dört mevsim sonbaharda

kim bilir ömürlerimizin
ne kadar zamanı kaldı bilinmez
lakin yarım kalan
hep bir şeyler var içimizde
hayata dair
boğazımızda düğümlenen
söylenemeyen sözler var
nefesimizi kesen

ve ben her şeye rağmen
umutsuz olsam da
gözlerimin buğusunda
düş gezgini yüreğim
düşlerin mavi sağanağında
yine dalıp gider düşler ülkesine
rüyasında arsızca gülen bir çocukla

AYLA CERMEN TÜFEKÇİ / 30.11.2016