alaca akşamlarda
gün batarken ufukta
bir başka ben olurum
dalarım dipsiz derinlere
içimdeki denizde

gelgitlere mahkum ömürde
gecenin sesini dinlerken
karanlığın sessizliğinde
yarım ağız gülümseyen
ay yüzlü bir çocuk doğar geceye
hüzün sarmalında

gün gelirken geceye
yorgun adımlarla
maziye uzanırım boylu boyunca
gece karanlığını
bir yorgan gibi örter üzerime
hüznü saklıyor olsa da gece
aksisedamdan müteessir olurum

gecenin rengi hüküm sürerken
suskun bakışlarımda
bir mum gibi erirken biteviye
içim kan ağlar
hüzzam bir şarkı
eşlik eder hüznüme
demlerim hüznümü
kan çanağı gözlerimde

apansız çocukluğum gelir aklıma
gülümseyen dudağımın kıyılarında
elimden aniden kaçırdığım
uçan balonlarımı düşlerim bir bir
hevesim kalsa da kursağımda
küsmem küsemem gökyüzüne
yine de seyrederim ay’la yıldızı her gece

ansızın bir efkar basar yüreğime
her bağ bozumu vakti
sonbahar çığırtkanlığında
gecede melül olur bir hercai menekşe
kuşlar uçmaz olur
bülbüller ötmez
uykum kaçar
seni düşününce
darmadağın olur
kahrolurum

gönlümün sahilinde
dolaşırken gece gece
aklıma düşer
esrik düşler
dalgalı denizde
bir sandala biner
açılır gider deli divane
sular çarptıkça yüzüme yüzüme
mest olurum
ruhumun dalgalarından

bu keşmekeş hayatta
yaşamın kekremsi tadında
yüreğimin pervazına tutunan
kanadı kırık da olsa
her dem bir kuş olur sol yanımda
uçmayı düşleyen

sahi nedir bunca telaş
dışım sessizlik
içim çığlık
bir tuhaflık var gecede

büyüdükçe küçülen dünyamda
her mevsim yaprak dökerken ömrüm
çiçek bahçesi yüreğimde
günbegün biraz daha eskirim
eskidikçe de sorarım kendime
meçhule giden yolda
gittikçe geceler mi uzadı
günlerimiz mi kısaldı diye

avuturum geceyi ve kendimi
yarının umuduyla
fecrin ayak sesleri
ha geldi ha gelecek diye

alaca akşamlarda
ruhum divane bir göçebe
güneşe hasret ay
mavi düşleri griye boyayan gece
gökte bir sürü ipsiz uçurtma
gecede at koşturan hüzün
hüznün yamacında çatık kaşlı
benzi hazan sarısı bir güz

AYLA CERMEN TÜFEKÇİ / 07.09.2016