2
Yorum
6
Beğeni
5,0
Puan
1278
Okunma
Burası benin hapishanem
dört duvara sinmiş acılarım
sustukça büyüyen sessiz hıçkırıklarım var
üç metre bir alana yayılmış hüznüm ,gün yüzüne hasret ben
burası benim hapishanem
tek sırdaşım kitaplarım
camın arkasından izliyorum akıp giden hayatı
duyamıyorum insanların küçük sohbetlerini
akıp gidiyor zaman yalnızlığıma sarılıyorum
burası benim hapishanem
ne zaman bir insan yüzü görsem
sohbet ettiğim için acımasızca mahkum edildiğim karanlık
gitgide sönüyor düşlerim
suskunluklar giydiriyorum umutlarıma
umutlarımı da çalarlar korkusuyla
burası benim hapishanem
sessiz sedası kimsesiz günlerimin meskeni
acının iklimi hüznün beş mevsimi
özgürlüğü düşlediğim düşledikce özlediğim
burası benim hapishanem
5.0
100% (4)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz