hiç değilim can su görür beni
yere düşürülen çiçek, kuru yaprak
adını bilmediğim uzakta bir insan
seçilmeyen dağ yolu
silik bir köprü


var olmak üzere iki çift sözüm
sen içre ama sen nerede
içersin kendini tekrar tekrar
her damlada daha bir tükenerek
yürürsün senden uzakta
ellerinde tütün izi bırakarak


hiçten doğulur mu her yitişte
yeniden tamir edersin yüreğini
o en zor onarım evi
her kapıyı çalan giremez öyle
iğneyle kuyu kazmak gibidir
çok beklersin kendini uykusuz yorgun
her seher başkası doğar



hadi geri vitese al desem sevdanı
çek arabanı başka bir yere
gönül denen alan boşalttı çoktan
üstüne atılmış her türlü çöpü



bekleme gelecek diye yeni baharı yazı
uğraş dikmeye kalbindeki yaralı deliği
o ki, bir an çarpmaz sevgisiz
girilmez gel demeden
el etmeden yaren, yar
ona da karşılıklı yeşeren
çiçek açan döl veren
gönül bağı gerekir..


29. 01. 2018 / Nazik Gülünay