Geç kalmak ve genç kalmak arasındaki mide bulandırıcı korelasyon ve zihinsel-tensel korozyon üzerine düşündüm de, iyi mi yaptım bilemedim. Kafam bulanık sanırım.

15 eylül 1931

bu ağır gün sonu derinimizde tamama erip gereksiz bir yara mı açar, yoksa varlığımız salt derin bir sessizliğin hüküm sürdüğü, yaban ördeklerinin inmediği, ölgün
kamışlarla dolu göllerin olduğu, anlaşılmaz alacakaranlıklar içinde bir oyun mudur.
bilemeyiz ve yosunlara benzeyen çocukluğumuzdaki hikayelerden hatırımızda kalan
yoktur, oysa geleceğin göklerindeki sevgi, belirsizliği usulca yıldızlara götüren meltem kendini göstermiştir bile. kimselerin gelmez olduğu mabette adak lambası
kararsızca salınır, yaşlı, ıssız bahçelerde su birikintileri güneşin altında kokuşur, bir
zamanlar bir ağaca kazınmış ismi tanıyan kalmamıştır ve karanlık insanların ayrıcalıkları paramparça kağıtlar gibi şiddetli rüzgarların estiği yollara saçılmış, engellere takılıp kalmıştır. başkaları gelecek, eski insanların penceresinden sarkacak;
hiç görmedikleri bir güneşin kötü, nostaljik gölgesini unutmuş olanlar şimdi uyuyor; ve hiçbir şey yapmadığım halde cüretkar davranan ben, yandan akan nehrin
çamuruna bulanmış sırılsıklam kamışların ve gizli yorgunluğumun arasında, biten
günlere özgü, imkansız sınırlara uzanan sonbaharlarda hiç keşke demeden
öleceğim. ve bütün bunların içinde, adeta çırılçıplak soyulmuş sıkıntının bir ıslığı
gibi, ruhumun düşlerin ardında pusuya yattığını sezeceğim – dünyanın en büyük
karanlığına yükselen, gereksiz, katıksız, derin bir çığlık.

huzursuzluğun kitabı – fernando pessoa