Kalem tutana daim saygılıdır bu millet
Vaktâki inkâr ile olmasın hasbihâl de
Geçmişe sövmek gibi ahlâksızca bir illet
Kemirir içten içe üzüntüm bu minvâlde

Türkçem itlâf edildi “sankıritçe” rakkâse
Her nesepsiz mel-un’dan dökülüyor bir kâse
Mevkûtede başyazar, iblis soylu şempanze
Ne sen sor ne ben diyem, memleket bu ahvâlde

Edebiyatın kökü, “edep” diye bilirdik
Her edepsize kalem, verilince delirdik
Böğrüne tırpan yemiş buğday gibi serildik
Emanet-i mukaddes “dil hazinem” ne halde

Her sabah erken kalkan “sözüm ona” Türkçeci
Esnaf olsa gam yemem, bunlar resmen tefeci
Onlar ortada maymun, hainler da sufleci
Şırınga mikrop yüklü, zehirliyor her hâlde

Atamla bağım koptu, torun benden bi-gâne
Nesil böyle bozulur, hedef; dil’dir, yegâne
Ne hakkımız var şimdi, bizim feryat figâne
Galipler mağlup olmuş “Vatan” denen mahâlde

Çöküyor kültür denen köprüler birer birer
Ne Fatih, ne Kanuni, Yıldırım’dan ne haber
Sağ olsaydı ecdadın, sence bunlara ne der
Adresini bulurdu, Kelime-i münhâlde

Asırlarca Osmanlı ne’ce konuştu deyyus
Cehlini kabul et de, bilmiyorsan bari sus
Fermuar açmıyorsak, edeptendir bu husus
İmzamız halen durur, hem de ’yedi düvel’de

Birileri balçıkla sıvamakta (!) güneşi
“Huy” işte, değişmiyor, didikliyor her leşi
Kahpe; kalemi tutar, uşakları keleşi
Vururlar can evimden, memleket bu ahvâlde

Kadir Albayrak