Evvelin buz tutmuş kaygan zemininden
Ölü gövdeler tutuyor avuçlarım
Ayaklarım yere basarken..ellerim
Ne kadar zayıf





Deniz ağzı gemilerle gitmeliyim
Suların çağrışımında dinlenen aklım/
Ve dil taşıyan gökyüzüm
Yüreğinin ateşiyle dönerken
Parmakuçlarımda dans etmeli aşk
Toprağa motifler çizen çocuk
Dudaklarımdan öpmeli
Sesi olmalı gözlerimi ırgalayan
Sessizliğin






Geçmiş ve gelecek arasına yapışan camda
Teri büyüyen tenim
Boşaltsın ıslaklığını
Uzakların yakınımdaki yakasına
Sabır giydiren duygularımın derisi
Sarsın hücrelerini






Ne kaldı ki geriye
Kalbin lügat kitabında
Deniz ve kuşlar
Son damla ışığın
Vatan özlemi
Canım gülüşlerinde savaş
Ki,
Düşsüzlüğün düşü düşmesin
Alnımdaki umuda
Derinlerinde bileyliyorum karanlığı
Aydınlık gürültüler patlıyor kulaklarımda
Dağılıyor karıncalar
Başımı koyduğum taşlardan

Aşk iyiye gidiyor

Uçan köprüler tutuyor

Beni,aşkımı ve ülkemi

Nehir gibi akıyorum sana
Ve kadın uçurtmanın ipini yakalıyor
Biçimleniyor gözlerin/gözlerimde
Ahh sevgilim

Ney sesi huzur üflüyor