Bir bir bastı ecel denen rüzgar
Esiyor yaşav yavaş
Gün gün geliyor fırtınası
Tepedeki evdeki
Son yanan bacası

Uyuyormuş masumluklar
Çehrelerde saflık
Ağıtlarda son bulmuş yarınlar
O rüzgar bir gün
Bir günde bu evde çıkacak

Tüm şarkıların melodisinden
Uçurtmasını kaçırmış çocuktan
Hayallerinin elinde kalıpta
Yanan umuttan
Bu son çıtırtı

O kapı bir daha çalmayacak
Ahşap giriş verandası
Hiç gıcırdamayacak
Kapımı
O rüzgar bir daha üflemeyecek
Islık çalıpta düşlere korku?
Bu son çıtırtı

Kapıdan giren baba
Elindeki poşetlerle
Yorulupta girmeyecek
Bir daha o kapıdan
Çıtırtılı hışırtı
Hiç gelmeyecek

İnsan bıktığı her sesten
Bir gün sessizliğinden nefret eder olacak
İliklerine kadar rüzgar sarınca
Bir daha hiç
Soğuk su içmeyecek

Kalın hırkasını yanına koyupta
Anne hava sıcak diyemeyecek
Artık güneşleri karanlık
Havaları buz gibi
O kalın hırka!
Giyilecek

Yaşadığım her günede
Herkesin var olduğu bu değinede
Dünyeviliğe kaptırmış dünyevide
Bir gün rüzgarla bitecek...

Bu son çıtırdı
Şimdi yavaş yavaş uyusun benlikler
Rüzgar eceli savurup geçecek
Onlarlı sizlikler
Ateş düştüğü yeri yakınca
Bir günde o rüzgar bu evde harlayacak
Ecel rüzgarı
Çıtırtısı
Bir bir harabeden geriye
Bu son fısıltı....