Sözlerim lal, söylenmiyor
Dillerim lal, susuyor
Gözlerim lal, kamaşıveriyor
Kulaklarım lal, duymuyor
Yüzüm lal,
kızarıyor adını her andığımda mahcubiyetle
Anlıyorum ki lal olmak dile özgü değilmiş sadece
Yokluğunun üstünü çizemiyorum

Duygularım lal, dile gelmiyor
Her noktasında kanlı bir intihar toparlanıyor hecelerimin
Gecelerin içinde en zifiri karanlık noktalarda düşlerim
Birer birer lal oluyor
Hepsinin nedeni sensizliğim mi, çözemiyorum

Bir insan bunca acıya nasıl dayanır
Bu kadar mı yakar suskunluk insanın yüreğini
Belki zor uyanırım sabaha
Susar tüm şarkılar aniden
Geride kocaman bir hiçlik kalır
Sensizliğimden, kızamıyorum

Resmine bakıp susuyorum
Kalemimi alıp susuyorum
Ne senden bir haber
Ne bizim bildiğimiz şeylerden
Geceler de sevmiş sanki yokluğunu
Yazamıyorum

Bir şehri tutsak alıyorum
Bütün sokakları benim
Bütün yollarını arşınlamayı göze almışım
Korkar mıyım ışıkların loşluğundan,
Köşe başlarını tutmuş ayyaşlarından
Tek korkum bu koskocaman şehrin sensizliği
Gezemiyorum


Bu adı ,şehri aşk olan şehir
En gizemli köşelerinde bizi saklıyor
Kalabalıklarda yalnızlığımızın
en gerçek tanığı sokaklarıyla
Yürekler birleştiren köprüleriyle
Koynunda sevdalar taşıyan tepeleriyle
Özlemin adı oluyor dilimde
Üzemiyorum