6 ŞUBAT KARA GECE
*O gün yalnız kalanlar, bırakılanlar, yaralı yürekler bugün yaralı değil mi? diye düşündüm de (((

Altı şubat günü, gün ağarırken,
Enkazlar, duvarlar, kullar yalnızdı.
İnsanlar cahhıraş can çağırırken,
Sözcükler, dizeler, diller yalnızdı.

Yerle bir olurken ovalar, dağlar,
İçi yanan elbet bir başka ağlar,
Çaresiz kalmışken milyonca sağlar,
Bahçeler, ağaçlar, güller yalnızdı.

Yardım bekliyorken çol çocuk kızan,
Çok büyük acıydı betondan sızan,
İnsanlar diyorken bu nasıl düzen,
Caddeler, sokaklar, yollar yalnızdı.

Sesimi duy diyen binlerce insan,
Acıyla başlıyor bin türlü lisan,
Çığlıklar artıyor çoğaldı susan!
Omuzdan omuza sallar yalnızdı.

Ne duyan olmuştu, ne elden tutan,
Bir çoğu da vardı pusuya yatan!
Bunu da atlatır bu güzel vatan,
Hiç kimse sanmasın allar yalnızdı.

Günler aylar geçti sorunlar ağır,
Duyması gereken kulaklar sağır,
Hep aynı acıyla yanarken bağır,
Kenetlenin diyen teller yalnızdı.

Kim kimin izinde nedir ereği,
Olana dayanmaz insan yüreği,
Karanlığın elbet gündüz süreği,
Dostça uzatılan eller yalnızdı.