Dünyanın bu savruk akışında,
kader bazen harflerini yanlış yazıyor…
Biz de onu düzeltmeye çalışırken
bir bakıyoruz ki kalbimizin mürekkebi bitmiş.

Sizim dizeleriniz,
sanki yaralı bir zamanın alnına
su serpiyor…
Sıcağı üşüten güneş bile
o dizelerin arasında nefes arıyor.


İnsan bazen kendi gölgesine bile sığamaz,
ama bir kelimenin içine
bütün ömrünü saklayabilir.

Dikenler, yürüyene batmak için değildir;
yolun kıymetini öğretmek içindir.

Bazen diller lal olur,
çünkü yürek konuşmak için
doğru sessizliği bekler.
Sessizlik dediğin,
rüzgârın eğildiği en kadim öğretmendir.

Öfkeye boğulan dünya,
bir yudum merhameti unutunca
gök bile üşür;
çünkü güneş, insanın içindeki ateşten beslenir.

Ama yine de…
kaderin harcadığı her ruh,
bir yerlerde yeniden filizlenir.
Toprak acıyı alır,
yüreğe umut verir.

Yaşam bazen bizi bırakır,
ama biz onu bırakmadıkça
yeniden gelir, kapıya dayanır.

Bir düş, bir hayal,
bir dua kadar yakındır bütün uzaklıklar.
İnsan yeter ki gönlündeki kıvılcımı
karanlığa küstürmesin.

Velhasıl...
Güneş üşüse de,
dünya savrulsa da,
yollarına diken döşense de…

Yüreği doğru atan herkes,
kaderi yanlış yazsa bile
ömrünü doğru okuyabilir.

Yürek sesiniz hiç susmasın üstad.

Saygıdeğer ustam,
Merhaba Bahri Öğretmenim...

Yüreğinize ve kaleminize sağlık. Şiirinizi okurken, insanın içine işleyen o eski zamanların hafifçe buğulu, hüzünle yoğrulmuş sesi geldi kulağıma. ‘Güneş bile üşümüş’ derken, aslında çağımızın ruh hâlini ne kadar da güzel anlatmışsınız. Kelimelerinizde hem bir ustanın sükûneti hem de bir Anadolu insanının kadim içli hikmeti var.

Her dizesi, insanın kendi iç üşümelerini düşündürüyor; hüzünle, kaderle, yaşamın boşluğu ile sınanan gönüllerin sessiz çığlıklarını duyuruyor.
Bize de düşen, bu şiirin bıraktığı derinliği içimizde taşımak…

Yüreği güzel, kalemi güçlü ustam… Emeklerinize gönülden saygı ve tebriklerimi sunarım.

Saygı ve takdirle..
Peri Feride

Üşümüş her ne varsa elin, ayağı yüzün
Birbirine karışmış sanki bayırın, düzün
Diller sanki lal olmuş anlamı yok her sözün
Sorup durursun sen de, bunlar nasıl yaşamış

Güneşin üşümesi nasıl bir şey, hüzünler ağır gelmiş, kader onu harcamış, ne baht bulabilmiş, ne de taht ise, elini eteğini çekmiş,
içindeki hüzne kefildir artık. Dünyanın girdabındaki hüzünler,
aldığın nefesi bıçak gibi keserse, şu hayatta bahar uğramaz artık
yurduna. Ne umduğun olur, ne istediğin olur, "araf"ta kalırsın öylece,
yazık olur. Çölün ortasına bağdaş kurup oturmuş güneş hüzün yüklü
olursa, sorma der derdini anlatmaz. Dile gerek yok sessizliğim beyandır, söze lüzum yok susuşum kelamdır.
//Duyguluysan işin zor, yaşamda yeniksindir. Özdemir Asaf//
Duyguların kırıldığı an, üşümüş her ne varsa, sessizlikte susmuş,
sözler çığlık atmış. Kurgu, tema, fon müziği yerli yerinde.
Zincir bent olarak yazılmış hecenin güzelliği bütünüyle yansımış
dizelere. Tebriklerimle.
Saygıyla.