sessizliğin yere yatan düşüncelerinde ölü/m sanma kendini...




hayatın ellerinde tutulan söz
düşleri giydiğinde sabaha
darmadağın gözlerimden arala gözyaşımı
siper olmuş şiirler insanlar gibi ardı ardına sıralanınca
ölmek ve yaşamak arasına eklenen sevda
gövdeyi sarar/
gizli bir denizdir akan...gidilecek
o`dur işte sen
nasıl sevmem ay`ı/
güneşi







yokluk üşümesi düğüm atarken duvarlara
duyar mısın yalnızlığın iklimlere bölündüğünü...iliklerinin dilinde
ki,aşksa o hiç korkma
vurdumduymaz bir kenti
hangi çocuk tokatlamaz ki
uçuralım karanlığın beti benzi kül olan pencerelerini
çıkmaz sokaklardan
çünkü,gidince sen
ne mi kalır geriye
yitik kuşların dağ köyleri...uzanır boylu boyunca boşluğa
ve kaldırımlar terkeder
ağzımdaki yangını









demem o ki
elinde tuttuğun kitabın sayfalarını
perde perde açarken
koy beni de köşesine yaşamın
gözlerimizin yarısındayken biz
onlarsız yapamayız
dudaklarımız gider gelir
ben sana/sen bana
gidersen sen
ne mi kalır geriye
dinle bak
iç çekişleri soluğunun ucunda/
ucunda ki herkes kırılamaz

bağışla
en güzel elbiselerimi güneşli güne
gün kısalmadan bitme
gece intiharlarını kuşanmadan
Ey yar...



geçsem de kardan borandan
bakışlarım düzdür benim
sapmaz aslı olan gökyüzü/m

tutamazsak eğer yıldızları yakalım geceleri