ve umarsız bir rüzgar
çıplak bir ağaç gövdesine sarılıyor
bense yürüdüğüm bu yolda
bir kaldırım yalnızlığı kadar üşüyorum
uzat elini, uzat

elimde söğütten yapraklar kurumakta
karanfiller ağlamakta
kuşlar göç etmekte
nehirler kurumakta

bak hala seni düşünüyorum
uçsuz bucaksız bir nehir gibi akıyor gözyaşlarım
biraz kanıyorum
biraz üşüyorum
ve biraz ölüyorum

sonra kozasından yeni çıkmış bir kelebek konar omzuna
bir günlük ömrüne inat
ömrü sen olursun
sense bir şiir ömrü kadar çoğalırsın bende

içimde zehir gibi bir nefes
soluk soluğa bedenimi kuşatmakta
oysa zamana rest çekmişim
zindanlar beni öldürmeye yetmedi
mahkumluk sevdadan yoksun kalmaktır
sevda varsa özgürlükte var
ve bir gece karanlığına teslim olmadan
seni yazıyorum yüreğime

hala sen kokuyor yüreğim
bu karanlık şehirde

ibrahim dalkılıç

30.11.2017
23.00 izmir