Konuşma biter bitmez, ayrıldı Kraliçe
Asmak için ağaca, petekten kanaviçe
Yaşlı adam masadan aldı çay bardağını
Ve sessiz adımlarla, terk etti çardağını
Ağacın tam altından geçerken durdu biraz:
»Temmuzda dallarını kıracak bence kiraz.«
Konuşmayı duyunca seslendi Kraliçe:
-Nasiplenir inşallah, karga, karınca, serçe.
»Kolay gelsin herkese, sevgili Kraliçe’m.«
»Sizin de bir eviniz, sayılır artık bahçem.«
Giderken dikkatini gülün dalları çekti
Kuruların kesilip budanması gerekti
Eve koştu. Hemen de döndü bağ makasıyla
Sapından zor kavramış parmakların kasıyla
Tam kökünden keserken kuru dalı kendisi
Birkaç adım uzaktan, bakmaktaydı kedisi
Eğilip göz gezdirdi, budamak için gülü
Son anda gördü adam âşiyân-ı bülbülü
Beş yumurta hemi de dikenler arasında
Ve emniyetteydiler, dalların verasında
Budamak üzereydi fakat kesmedi dalı
Yuvaya bir mekandı gülün ince çatalı
Bülbül kiraza konmuş öylece şakıyordu
Şakırken de devamlı, adama bakıyordu
Cemil hoca bıraktı dalı ve makasını
Zira anladı yuvayla kuşun alakasını
Uzaklaştı oradan, yaklaşsın diye bülbül
Yumurtanın içinde saklıdır beş tane gül
Kabuklar çatlayınca, nemli topraklar gibi
Tüysüz kanatlar çıkar yeşil yapraklar gibi
Yaşlı adam Simya’ya döndü: »Burada bekle.«
»Gelene kadar biraz da meşgül ol üç bebekle.«
-Gözüm üzerlerinde… Gidemezler bir yere
-Analık gözü vermiş yüce Rabbim bu köre
-Saklansalar bulurum, içgüdüm sayesinde.
-Onlara bir şey olmaz O’nun himayesinde.
»Peki,« dedi Cemil bey, »evim size emanet.«
»Aman yumurtalara ve yuvaya dikkat et.«
»Çarşıya gidiyorum, patates alacağım.«
»Bir.. iki saat sonra, burada olacağım.«

Ω

Sokağa çıkar çıkmaz, sigara yaktı…İçti.
Ve sağından solundan onlarca insan geçti
Fakat kimi gördüyse, ona selam vermedi
Bu da kim diye dönüp yüzünü çevirmedi
Sevilmiyordu hoca bu küçük kasabada
Samimiyet de yoktu aldığı merhabada
İnsanlar kaçıyordu, yılandan kaçar gibi
Buna rağmen mertlikti yegane prensibi
Hiç takmıyordu selam, vermiş ya da vermemiş
Karşısından geçerken görmüş ya da görmemiş
Umurunda değildi alemin ne dediği
Kendi alın teriydi, rızık diye yediği
Onlar mı veriyordu, ekmeğini, aşını
İsterse gelmesinler kaldırmaya naşını
Sonra postahaneyi, geçip meydana çıktı
Çarşının tezgahları hemen hemen açıktı
Hale girdi, çuvallar diziliydi yan yana
Duvarlar istiyordu, bakım ile badana
İçerisi nemliydi; kokusu çok ağırdı
Girince yaşlı adam, satıcıyı çağırdı:
»Kimse yok mu aceba.« dedi birkaç defa.
Davudî bir ses duydu: »Gelin arka tarafa!«
Biraz kızdı yürürken, arkasına istifin
»Niye ben gidiyorum ayağına herifin.«
Kamil bey çuvalları yanyana diziyordu
Saydıklarını hemen, kalemle çiziyordu
Merhaba dedi ona Cemil bey kısık sesle
Satıcı uğraşmayı bıraktı papatesle
Tebessümle kaldırdı çuvallardan başını
Sonra parmaklarıyla, düzeltti sağ kaşını:
»Bana patates lazım bahçeye ekmek için.«
»Lüttfen sağlamları ve küçüklerini seçin.«
-İsterseniz siz seçin, asla mahsuru yoktur.
-Zira malımın zerre kadar kusuru yoktur.
Cemil bey »peki« dedi, »verin bana çuvalı.«
Sonra fiyata baktı: »Neden böyle pahalı.«
Çuvalı tam açarken, dedi ki birden adam:
-Bu sene devletimiz yaptı zam üstüne zam.
»Hiç gazete okumam; bu yüzden yok haberim.«
»Dünyayı terk eyledim; dört dostla beraberim.«
»Pahalanır elbette, adalet yoksa eğer.«
»Her hırsızlığın ucu bize, fakire değer.«
»Ne verebilir bana çalan politikacı.«
»İyi çalsınlar diye cümle alem duacı.«
-Millet rahatsız değil; çünkü ahlak kalmadı.
-Hakkı hukuku seven, vicdan-ı pâk kalmadı.
»Vicdan varsa birinde, olmalıdır hakperest.«
»Garip mazluma değil zalime çekmeli rest.«
»Haktır, tam adalettir, bereketin sebebi.«
»Suça nasıl suç demez insanların edebi.«
»Anlayamadım bunu ben, çok yordum da kafa.«
»Görmedim hakkı eden hakkıyla müdaafa.«
»Bu yüzden beyefendi, alakam yok milletle.«
»Minnetim yok, yaşarım hatta fakr u zilletle.«
»Riyakarlık diz boyu, yalakalar şah olmuş.«
»Ahlaksızlık cihana, şimdi padişah olmuş.«
»Söyle! Ülkede var mı bereket ile huzur.«
»Evlat babadan, kızı anadan uzak durur.«
»Selam sabahı kesmiş, iyilikten insanlar.«
»Çıkar için susuyor bülbülvari vicdanlar.«
»Samimiyet arama ondan dem vuranlarda.«
»Adalet terazisi, bulunmaz Karun’larda.«
»Bulunursa da tarkmak içindir çaldığını.«
»Ve bir kılıfa sarar, komşudan aldığını.«
»Herkesin tek derdidir, boğazıyla midesi.«
»Bir de kumu, plajı, Marmaris’i, Side’si.«
»Huzur ile bereket istiyoruz muhakkak.«
»O halde bize düşen, adaletle yaşamak.«
»Toplumda huzur olur, tarla bire on verir.«
»Yüce Allah depreme, kuraklığa son verir.«
»Fiyatlar düşer hemen, tezgahlar dolup taşar.«
»Ucuzlar gündengüne et, yağlı peynir, kaşar.«
»Gerçek adalet yoksa hayat pahalı olur.«
»Her zenginin evinde ipekten halı olur.«
»Fakir akşam oturur, sedirindeki çula.«
»Soğan ile patates düşer gariban kula.«
Çuval ağzına kadar doldu kısa sürede.
Cemil bey etrafına baktı: »Kantar nerede?«
-Kapının solundadır, lütfen çuvaldan tutun.
-Bu dünya çok değişti hak hukuku unutun.
Bayağı yoruldular, taşırlarken kantara
Küçük çuvalı koyup çekildiler kenara

S /ÂYE 19 KASIM 2017 / ESKİŞEHİR
Kelime:
Vera: Arka
Âşiyân: yuva