Mavili bir kadın tanıdım
yakınları uzak
uzakları yakın ederdi.
Gidemediği yer kadardı
gitmek istediği yüreği.
Doğrular içinde kaybolsa da
bedeller öderdi katlanırken yanlış insana.
Anlardı ki;
Zayıflığın son noktasını güç sandığında
Hayatı dağılmış başı ezilmiş bir yılan
kıvranmadan duramazdı boşluklarda.
b e n b u b o ş l u ğ u n a s ı l doldururum dedikçe
Gözü dışarıda kokardı elleri
kan revan içinde kalırdı gerçeğe çarpan yüreği.
Aşk ise hep içeriydi
’yutkundukça’ başlardı inanmanın sesi.
Yollar derdi mavili kadın yollar
çukurlar çamurlarla dolu
Yaşamak üzere kodlanmış bedenimin
trajedisi de tam buydu.
Kaderin bir bildiği vardı
takıl peşine git tadını çıkar dedikçe
kısaldı yolu.
Derin bir nefes aldı
tekrar yaşamak için.
Genişleledikçe sıkışacak mıydı tekrar yüreği
Karanlığın seçtikleri kirli bir yankı olsa da
Bir varmış bir yokmuş masaldı sanki...
Zarif davrandıkça ihaneti olan beşere
önce yok demeyi bilmek edepti besbelli...!

Ferdaca