göğsü daralan bir şiire dokundu kadın
sonra kışın ortasında kalan bir çiçeğe
ve ardından soğuk bir mevsime
ve meyve döken bir ağaca

oysa ölümsüz bir düş kuruyordu kendisine
ihanet geçirmez bir sevda
kırıldıktan sonra onarılan bir ayna
cana batan kırık bir cam parçası
ve savaşın ortasında kalan bir çocuk
adına yazılan şiir
ardında yazılan mektup hüznü taşıyordu yüreği

ve öldükten sonra değer gören bir şair kalabalığı
ve mezarsız ot yığınları
eline sinen bir mutluluk kadar özlüyordu hayatı
sonra kirpiklerine dokunan
şiirleşen nasırlı eller taşıyordu zulasında

kanlı bekleyişler biriktirdi kadın
şiir oldu, mısralar dolusu sandıklara kilitlendi
sessiz susuşlar
hırçın dalgalar
kan kusan gözler taşıdı
umut biriktirdi
kör kuyularda kaldı

ve ömrü şiirdi kadının
saçlarına papatya taktılar
adına şiir dediler
bir kelebek ömrü yaşatmadan
tüm yaşamı çalınmış bir mezarlığa çevirdiler yüreğini

kadın şiire dokundu
adına aşk demeye korktular

ibrahim dalkılıç

06.11.2017
02.01 izmir