soğuk bir akşam
yasak düşler kuruyorum yine
yitik bir mevsim kadar üşüyor ellerim

ve üşüyen parmaklarım
beyaz bir kağıda usulca işyenen
bir şiiri ezberletiyor yokluğuna
ama bazen sadece yokluğun değil
her şey sen kadar eksik geliyor bana

şimdi tam şuraya
odamın en uç köşesine
yüreğimin sol yanına
yatağımın sen tarafına
seni yazıyorum
sadece sana ait olan kelimelerine
Sen bilmiyorsun

ve ezbere bildiğim ellerin
ezbere bildiğim dudakların
ezbere bildiğim tenin
sesin, soluğun ve nefesin
terimden geçip
canımın içinde duruyor
Sen bilmiyorsun

gözlerimi kapatıp seni düşünüyorum
bir kar tanesi kadar soğuk
ve iklim normallerinin üstünde bir yalnızlık içindeyim
kollarımı iki yana açıp
seni kucaklıyorum
Sen bilmiyorsun

sonra yaralarımı kanatan bir şiir
düşman topraklarını kuşatır gibi
sol yanımda geziniyor
düşler kadar yalan
nefes almak kadar gerçek
ve yaşadığını bilmek kadar çok özledim seni

ve bir çok kez ölüp
gerçek ölümle ilk defa tanıştım yokluğunda
şimdi ellerini uzatsan
mesafe koymadan araya
uzaklığı düşünmeden
hemen sarılırım
O güzel o narin ellerine

herkes üşümekten söz ediyor
fakat ölüler üşümez bilmiyorlar
günden güne eksiliyoruz
kanadı kırık bir kuş kadar çaresizce
bugün yüreğimde bir sensizlik var
iki tarafı keskin bir bıçak batmış gibi kanıyor
hiçbir şiirde olmayan
ama bir şairin yüreğinde yaşayan
bir şiir gibi seviyorum seni

ibrahim dalkılıç

02.11.2017
22.05 izmir