Neden Azizem?
insanların yüzleri neden bu kadar soğuk?
sevgiden diyorum;
neden bu kadar uzaklar?
herkesin yönü farklı bir yana
belki herkesin derdi kendine,
ama herkes
hasretin yakıcılığını bilmeli
sonbahar rüzgarları üşütürken tenimi
savrulurken yapraklar yollarıma
neden,
kalbim halepçe kadar kavruk
yetmez belki
neden,
sensizliğin hiroşima’sına yanık
bak,dinle azizem
kendime geleli
kaç vakit oldu saymadım
ben her Van Gölüne baktığımda
Tamaraaa,Tamaraaa
sesleri yankılanır kulaklarımda
sonra Tamaranın aşkına engel
dalgalara küfürler savuruyorum
en sansürsüzünden
düşünüyorum da
mesafeler de gözle görülmeyen dalgalar değil mi
yoksa
yoksa onlara da mı sövüp saysam
yoksa alıp başımmı Süphan’a mı savrulsam
Siyabend olsam kayalardan yuvarlansam
sonra Xecê’nın aşkına can versem
yüzüm hep doğuya dönük
secdesine kapanıyorum güneşin
yoksa güneş olduğundan bihaber misin?
ellerimle bulutları dağıtasım geliyor
merdiven dayadım gökyüzüne,
seni toplamak için
bir insan diyorum;
bu kadar mı sever
sonra içime mırıldanıyorum
neden mahşere kalsın bizim sevgimiz
ebabil yürekli bir çocuğun nemli bakışında sevmeli
bir hançer kadar keskin
bir ufuk kadar uzak
bir müridin cezbesi kadar titrek
duvarda asılı siyah beyaz resim gibi
anılarımı hatırlatan sevgi
hazan yağmurlarıyla
çiseleniyor umutlarım
bir özlem sarmış dört bir yanımı
aşkın yolu sevgiden geçermiş de
biz mi bilemedik
kendinle kalınca mı aklına gelir
hasretin ağırlığı
biçiyorum geceyi
kör bir bıçakla
şimdi topluyorum yıldızları
saçlarına dağıtmak için
gel artık
sen gel,
kış gelmeden yüreğime
gelll Azizem...

01 Kasım ’017