oysa hep aynı yerden sevdim seni
hep vurduğun yerden
önce bu bir kural sandım
sonra kuralsız yaşamayı seçtim
karşılıksız sevdim
hiç sahiplenme duygusuna kapılmadım

ama hep vurduğun yerden sevdim seni
tam göğsümün üstünde parmak izlerin var
sonra dili yanan bir yüreğim var
sevdaya üflemeden sarılmıyorum artık
dilim değil, yüreğim çok yandı benim
susuyorum, içim kanıyor
seviyorum, yüreğim

bu nasıl bir yaşam
ben hangi yaşamın üvey evladıyım
koynumda zehirli yıllanlar biriktirmişim
farkında olmadan koynuma girmişler
ben nasıl bir yaşamı seçmişim bilmeden
ben bu yalan dünyaya alışamadım
herkes bir savaşın içinde
bense hep ölenlerin tarafındayım

sonra insan bir çöl kadar sessizleşiyor
ufacık bir yüreği zifiri bir yalnızlıkta arıyor
kimsenin kimseyi anladığı yok burada
herkes kendini günahsız sanıyor
oysa herkesin bir günahı var
ölü bir bedenle, yaşar gibi yapmakta bir günahtır
sevmek ve ölmek arasında
en güzel ben işledim bu günahı

ama yüreğinde taşıdığın papatya olmak isterdim
fakat sen yüreğime bir taş bağladın
şimdi başımı alıp gitme sırası bende
susmak insanın umudunu yitirmektir
susuyorum ve gidiyorum buradan
belki başka bir zaman
başka bir dünyada karşılaşırız
o zaman yüreğine belki iyi gelir yüreğim

yüreğimin üstünde duruyorsun
seni öbür dünyada bekliyor olacağım
ruhsatsız bir yüreğin hedefinde
faili meçhul bir cinayetim ben

ibrahim dalkılıç

27.10.2017
21.00 izmir