yaşamak adına
sevda adına
ne kadar aç
ne kadar yoksul
ve ne kadar yalnız olduğumu
bir balık gibi coşkun nehirlerde boğuldum gün öğrendim

hep bir avuç içi terlemesinde saklandım kendimi
soğuk bir mevsimde düşlerim döküldü yastığıma
en çok susarken bir oda sessizliğinde
pencere önü bir yalnızlığı
dünyaya kapatır gibi özledim yaşamayı

bir ben varım sınıyorum acıya boyun eğen
giden, dönmeyen aşklar ardında kalan
bir enkaz kadar yorgun bedenlerde yaşayan
ağladığım duyulmasın diye içimde fırtınalar koparan
mahşer kalabalığında yalnız yaşayan
ve hayata küs
kendime düşman
bir ben varım sanıyorum

yorgunluğumu sıktıkça suyunu çıkarıyorum
canıma okuyan ne kadar kendim varsa
hepsini terk eder gibi
tek celsede boğuyorum bedenimde
kendimi öldürmekten hüküm yedim
bir idamlık can taşıyorum
ve bir sefa sürmek için doğduğum bu hayatı
bin cefanın içinde yaşayarak öğrendim hep
hiç mi sevilmedim
hiç mi özlenmedim
hiç mi yaşamaya hakkım olmadı

sen ki kilitli sandık içinde göğsümde duruyorsun
yaşamı güldüren güneş doğmuyor bu kente
hep yağmurlar yağıyor
hep karanlık geceler
hep yaşantısız insanlar var bu kentte

tut ki sen bir kar tanesisin
tut ki sen kardelen çiçeğisin
tut ki sen ulaşılmaz, çok uzakta olansın
tut ki sen kuruyan bir nehir
toprağa düşen çiğ damlası
yasaklı olan, yasak bir sevdasın
ben ki seni yüreğim yettiği kadar sarıyorum
ben ki seni yüreğim yettiği kadar seviyorum
üşümek, ölmek boynumun borcu olsun sana

şu fani dünyada bana hiçbir şey kalmasın
ama sen yüreğimde yaşa
bu idamlık bir yüreğin son sözleri
ben öldükten sonra
sen yüreğimden öperek uğurla beni
bu hayat bana bir sen borçlu

ibrahim dalkılıç

25.10.2017
23.05 izmir