deniz maviliğini yitirdi sevgilim
ama martılar yine denizi terk etmedi
bütün kesikler gibi
yürekte kanamakta
bütün şiirlerde adın geçmeli
saçların mısralarına
parmakların satır aralarında dolaşmalı
göz ucunda saçları yüzüne değmeli sevdiğinin

ama sokak ortasında selpak satan çocuklar var
vitrindeki oyuncaklarla avutuyor kendilerini
bir çocuk annesine ekmek götürme derdinde
ve şehirler arası bir otogarda sevdalar uğurlanmakta
bu dünyanın çivisi çoktan çıkmış sevgilim

bazı çaresizlikler daha doğmadan başlar
bazı acılar anne karnındayken
ve yoksulluk bir ömür sürer
ama yoksullukla yoksunluğu bir tutma sevgilim
yoksul insanların merhameti zengindir
vicdanla ölçer insan yüreğini

şimdi yüreğimin üstüne elimle bastırıyorum
sırtımdan vuran dostlarım geçiyor gözlerimin önünden
sahte insanlar, tutulmayan sözler
ve yüzüne gülücük saçan sevgililer
ah ne çok yalanlar biriktirmişiz
ne çok ihanetlere yürek burkmuşuz
ne çok karanlıklarda kalmışız

artık yangınlar
acılar kadar yakmıyor canımı
kahrolmuş umutlar biriktirmiyorum
düş kurmuyorum
düşlerde yaşamıyorum artık
bu hayatın bir gerçeği
birde gerçek dışı doğruları var
sevmek ve ölmek kadar sıradan birisiyim artık

bir aşk kadar zehirli
ve bir kan pıhtısı kadar yapışkan insanlar tanıdım
ne hayatından gidiyorlar
nede hayatın onlardan ayrı yazılıyor alın defterine
boşluğuna sığındığın göğüs kafesin
ve ellerinin ürkekliği
bir boşluğun içinde
yorgun yüreğine şiirler yazdırıyor
ama kefen kadar yalnızım
dudaklarım yokluğundan öpüyor seni
gittiğim her yerde seni arıyorum
n’olur benden fazla uzaklaşma
bu yürek ikimize de mezar olur

ibrahim dalkılıç

25.10.2017
00.05 izmir