Sen meğerse hayatmışsın anne.
Evi ev yapan, sofraya lezzet katan senmişsin.
Sen yüzümdeki gülümsemeymişsin.
Bu dünyadaki en güzel kokuymuşsun anne.

Okul bir an önce bitip eve gelmek isterken,
Şimdi sensiz eve gelmek istemiyor canım.
Yemek vakti senin sesin gelmiyorsa mutfaktan,
O yemek boğazımdan kolay geçmiyor.
Yatarken örtmüyorsun ya üstümü,
Gece rüya bile göremiyorum.
Yanağımdan yaşlar süzülürken,
Sensiz bir hayatın zorluğunu anlıyorum.

Sana olan sevgimi göstermeyi beceremesem de,
Sensizlik en çok benim canımı yakıyor.
Yokluğun fazlasıyla etkiliyor beni.
Ne kadar dik durmaya çalışsam da,
Kokunun ve sesinin olmadığı o evde bükülüyor boynum.
Bize can katan neşeni özlüyorum.
Nefesin, elinin değdiği muhteşem yemeklerin burnumda tütüyor.
Sarıldığımda duyduğum huzur verici hissi,
Şimdi mumla arıyorum anne.
Sensizlik kıymetini çok iyi anlatıyor bana.

Ne olur dön anne,
Dön ve bizi yeniden biz yap.
Çünkü bizim sana ihtiyacımız var....