Şehir suskun.
Gece perdesi inmiş, güneşin penceresine.
Yıldızlar ilmik ilmik düşüyor, derya âlemine.
Kırılıyor dalgaların nidaları vurdukça hasret kayalıklarına.
Karaya vurmuş tüm ayrılıklar çırpınıyor, hüznün sahilinde.
Bu keder, bu debdebe…
Sıyırıyor bıçakla, yüreğimizden sevda ateşini.
Alışılmış çaresizlik.

Sokak suskun.
Kaldırımlarda kalmış gözlerimiz.
Sitemkâr bakışlarla seyrediyoruz adı aşk olan gönül kırıntılarını.
İçimize sindiremediğimiz bir kasvet bağlamış ruhlarımızı.
Sokak lambasındaki kıvılcım titredikçe, kirpikler kavuşur durur sadece.
Kaldı ki açmaya sebep yok.

..değer kayboluveriyor. fakat değer kaybolduğu gibi de yine değer olarak karşımıza çıkıyor ve yaşıyor. Değer vermek güzeldir. Bizler değer verdikçe, değiyor ya da değmiyor. Şiir anlamlıydı. Tebrikler. Saygı selamlar.