O şehirde,
O sahilde,
O bankta.
Gün gün,
Saat saat,
Dakika dakika.
Yüreğimize, gam gibi ağır gelir, meçhuller içinde kalmak.
Araf’ta yaşamaya çalışmak.
Ölüm mü daha kolaydır yoksa, Araf’ta yaşamak mı?
Erbab-ı keder unvanını almış rütbeli insan topluluğu olan biz.
Bekledik, bekliyoruz, bekleyeceğiz.
O sahile gidip, o bankta oturmaya devam edeceğiz ve bekleyeceğiz.
Araf’ın içinde, keder depreminde gamzede olan bu ruhlar, kederin erbabı olan büyük yürekler.
“Neden” sorusunun cevabı olacak şeylerin peşinde koşup, zaman rüzgarında savrulup dağılmayacağız.

Ben mi?
Ben aynıyım.
O bankta bekliyorum, seninle gelemediğimiz yerdeyim hâlâ.
Turgut’un yaptığı gibi göğe bakıyorum.
Gözlerim; mavinin derininde, beyazın koynunda hayal satın alıyor.
Denizin dibinde inerken düşünceler, aklıma sarhoşluk yaratan bir soru çarpıyor.
Sormaktan kaçıyorum.
Belki,
Yanıma gelirsen elinde bir kolye ve bir kahve ile, o zaman sorular gelmeden dile, cevaplarım oturur kelimelerin uyumuyla zihnime.
Ben aynıyım hâlâ.
Uyku ve gece ile pazarlık yapıyorum birkaç saat uyuyabilmek için.
Dört, beş sigara rüşvet verdikten sonra, gözlerime geçiş izni veriliyor.
Öyle işte…

Ben oradayım ve bekliyorum.
Vazgeçmek yok.
Cahitler, Nazımlar, Turgutlar vazgeçmediyse ben niye vazgeçeyim ki?
Gelir misin bilmiyorum.
Ama ben bekliyorum.
Sonuçta İsmail Abi yanılmış olamaz değil mi?
“O gemi bir gün gelecek.” dediğine göre…

Ali Talib EROL