..................................................
Zifiri saatlere hüznün zuhur ettiği, vaktin, mevsimin önemsiz kaldığı bir an.
Düştü yine gönlümden çiğ misali kalemime, birkaç satır sana bulanmış kelâm.
Çıplak ellerim.
Gözlerim nem dağı.
Unutmak mı? Ne haddime!
Unutmam, unutamam ki.
Hem unutulan yazılmaz ki…

Her kelime düşer önce akl-ı sevdaya bir sana bulanır, bir gönül yangınıma.
Sonra düşer gözlerime, senli olan yağmur damlalarıyla yıkanır.
Gelir dilime süslenir de öyle geçer yerini alır.

Yazılan unutulmayandır aziz sırdaşım.
Bir sayfa kuru kağıda yazılan da, bizim gönlümüze mızrakla kazınmış olan da aynıdır.

Ve sen.
Ey sevda nârında piştiğim, seninle olan her şeye eyvallahım dediğim.
Ben seni unutmadım, unutamadım.
Eğer unutursam solar senli tüm benliğim korkum bundan.
Yazamam, kalem kırılır, elim tutmaz olur.

Ben sadece yazdım.
Ve şükrettim.
Ben yazdım insanlar şair dedi.
Ben günün birinde sen okursun belki dedim.
İnsanlar aşık dedi.

Yazdım.
Ben “Yaz dostum.” diyen Barış Abi’yi dinledim.
Hepsi bu…