Merhaba acı’larım,
merhaba pişman’lıklarım,
merhaba göz yaş’larım,
akşam oldu el ayak çekildi, ben geldim yine.

Çaresiz,yılgın, bıkkın bir halde geldim yine.

Diyorum ki hayat dediğin bir tiyatro bir oyun
Rol gereği gündüz dostların yüzüne gülerken içimden hıçkıra hıçkıra ağlamaya alışmak
Milyonlarca insanın için de yapayalnız yaşamak ne kadar acı

Her gün nasılsın diye soranlara çok iyi olduğunu söylemek ne kadar acı ve koskoca bir yalanı
Çaresizce dillendirmek kendini buna alıştırmaya çalışmak bitmişliği tükenmişliği resmiyete döküp alışmaya çalışmak bir insanın herşeyden vazğeçtiğinin ispatıdır maalesef..

En kötüsü de kalbimin omuzlarına
Seni unutmayı yüklemek ve aynanın karşısında bunu her gün yüzüme haykırmak
ağır yaralıyor beni.

Oysa çoluk çocuğa karışmak vardı seninle
Ölümüne sevmek vardı birbirimizi
On dört yıl evli kalıp ta ayrılmak
nasılda koyuyor insana
Yaşamayan bilmez maalesef

Sanki bitkisel hayattayım
Ölümün kıyısında geziniyorum şuursuzca
Yokluğuna alışmayı düşünmek bile intihar sebebim aslında

Ama gel gör ki vazgeçemiyorum bu hayattan
Vazgeçemiyorum seni düşünmekten
Biliyorum sende benim gibi mutlu değilsin ama
Bizi bu hale getirenlere yazıklar olsun yazıklar olsun ki doyamadım sana sımsıkı sarılmaya
Seni doya doya öpmeye
Doyamadım sevmelere

Napalım sevgilim payımıza düşen bu koskoca sevda da
Ayrılığın zehrini yudum yudum nefes nefes tatmak varmış
kaderimizde
Utanır mı buna sebeb olanlar başları öne eğilirmi acaba
Bilmiyorum



Boşver hasretim boşver kanayan sevdam
sen aldırma bana
ALLAH var gam yok
benim yine çenem düştü
şuursuzca konuşuyorum işte patavatsızca

Kendine hep iyi bak
Kimseye muhtaç olma
Dualarım hep seninle
ALLAHA EMANET OL
ALLAH BÜYÜKTÜR UNUTMA