Canım sıkılıyor.
Ne zaman hayatı seyre dalsam moralim bozuluyor.
Çünkü dışarısı insanlığını kaybetmiş varlıklarla dolu.
Samimiyetsiz insanların cıvık hareketleri mide bulandırıyor.
Yalanın, düşmanlığın ve kötü olan ne varsa her şeyin kokusu sinmiş etrafa.
Hazıra konmak içine işlemiş milletin.
Emek harcamak, çabalamak terk etmiş dünyayı sanki.
Yaşam anlamını yitirmiş.
İdealsiz, hayalsiz insanlar yetişmiş ne üzücü.
Dostluk kalmamış, sevgi yer yarılıp içine girmiş.

Aklı başında kimseler tükenme tehlikesi altına girmiş.
Şımarık şımarık, laubali kişiler,
Kendini insanlardan soğutmak için en etkili sebep haline gelmiş.
Ciddiyetin c’si bile unutulalı yıllar olmuş.
Asalet ve sükunet suyunu çekmiş adeta.
İnsanın insana saygısı kalmamış.

Eskiden yolda yürürken tebessüm edip selam veren insanlar,
Sanki hiç yaşamamışlar gibi.
Şimdi yoldan geçerken birbirimizin yüzüne bile bakmadan,
Yanımızdan düşman geçiyormuş gibi hissetmek ne kadar da acı bir durum.

Söylesenize, ne oluyor bu dünyaya?
Yoksa kıyamet mi yaklaşıyor...