ikimizde sevdik sanıyordum
en çok sen sevdin sanıyordum
sen seni seviyorum dediğinde bile
bir dilin bu denli yalan söyleyeceğine
hiç ihtimal vermiyordum roza

ama her şeyin bir sonu vardı
sevdanın da sonu vardı
mesela bitmeyen bir sevda hiç görmedim
inancın bitmediğini
güvenin bitmediğini
arkadaşlığın
dostluğun
eşin

kaç zaman oldu yoksun
kaç zaman oldu gözlerini görmüyorum
saçlarını okşamıyorum
omzundan öpmüyorum
ya sen yenik düştün bu sevdaya
yada ben öldüm roza
ikimizden biri
yada ikimiz
bu kavgadan düştük

senden sonra çok üşüdüm
belki sende üşümüşsündür
benim kalbim buz kesti roza
belki senin ellerin üşümüştür
ellerini cebine koy ısıt roza
ben kalbimi koyacak yer bulamıyorum

saatlerce seni düşünüyorum
düşümde görüyorum gülüşlerini
günlerce bekliyorum gelirsin diye
yaram gittiğinden beri hiç durmadı
bütün özlemlerim kan içinde kaldı
gözlerimde akacak gözyaşı kalmadı
ama sen yinede üşütme olur mu roza
ve üzülme benim bu dayanıksız hallerime
elbet bende bir gün unutacağım seni
herkes gibi umudumu yitireceğim
belki bir köşede ölüp düşerim bu sevdadan
bir mezarım bile olmaz belki

zaman ne çabuk geçiyor değil mi roza
takvimlerden yapraklar düşüyor
gün yerini karanlığa bırakıyor
şarkılar çalmaya devam ediyor
ağaçlar yaprak döküyor
mevsimler ne çabuk bitiyor değil mi roza
ama benim mevsimim sensin
senden sonra ben hiç bahar yaşamadım
hep yağmurlar üstüme yağdı
kar, boran, fırtına vurdu geçti

ah roza
kuru gözden yağmurlar yağmıyor artık bu şehre
parmaklarım tütünden sarardı
pencerem buğulu bakıyor sokağa
zaten sokakta senden sonra hep karanlıkta kaldı
biliyorum aslında sen ordasın
duyuyorsun sesimi
yüreğimi duyuyorsun
ama gelmiyorsun roza

sonra bir köşeye kıvranıp
kendi kendimle konuşuyorum roza
annem yanımda biri var sanıyor
bende karşımda sen varsın sanıyorum
sanki gözlerime deli gömleği giydirmişler
her gördüğümü sen sanıyorum
beni gören deli sanıyor
bende çok utanıyorum bu halimden roza
aslında utanmıyorum
yüreğime sessiz olmasını söylüyorum
gürültü yaparsa yine gidersin diye korkuyorum roza

sen gelmesen roza
ben hep karanlıkta kalırım
hep üşürüm
ne baharı görürüm
nede yazı
ne çiçekler açar yanı başımda
nede kuşlar konar pencereme
hep kış
hep kar yağar üstüme
o çok sevdiğin kirpiklerim üşür
şakaklarım yağmur altında kalır
ben boğulurum roza
ben ölürüm burada
bir mezarım bile olmaz
gökyüzü üstüme düşer
bulutlar kaplar bedenimi
yağmur sularına karışır giderim
bir ölümde senden olsun roza

ibrahim dalkılıç

01.10.2017
01:10 izmir