Hergün bitiminde çekilirsin
İnsansız
Anıları olmayan
(-Ki özellikle seçtin ,bilirsin sende)
O bilinen ezberden türeme evden mahremiyetine

Bilirsin mühürsüz akitleridir bunlar tüm tüketilecek ömürlerin

Aklın ve yüreğin
Artık baş başasınızdır

Bir laf atarsın ortaya
Her zamankinden
Her zamanki yerinden

(Renkli bir camda oynaşırken asimetrik görüntüler
Akortsuzca çığrışır sultan yegahından bir papağan
Papağanın derdi ne der sessiz bir ruh ötelerden)

Yüreğin düşünür o sıra
Beynin başlar konuşmaya
İki gözünde iki çeşme
İroni yayılır evden kente

Hiişşt dersin beynine
Akıllı ol
Ağlamak ne haddine

Vakur bir ifade ve görmüş geçirmişliğiyle
Karışır yüreğin söze
Topla kendini
Ağlama duvarların dilsizliği önünde
Sen beyinsin,gel kendine
Çözemedikleri tek bilmece benim aslında
Ben
Ben ki Mecnun’u doğurup,Kerem’i meczup eyleyen
Aslı’yı fitne Leyla yı kıymetten düşüren

Benim hatrıma hala gülüyor
Bu içinde sessizce yaşadığım fani beden
Benim titreyişimle dokunuyorsun yine de gözlerin ırmağına
Dalıyorsun hala diplerin denizine

De bakalım sınırları neden çizemedin vakitlice
Niye dur diyemedin
Onca kırıp dökene
İncitene geçene

Hükmün geçer mi şimdi
Çöl sessizliğinde susayan kaktüse deşilmiş ömrüne
Eylülden bozma günlerin kızıl ve pişman sessizliğinde

Unuttum çoktan fikrimin ince gülüne işlenenleri
Unuttum erguvana bulanmışların erdemindeki sabrın terini
Unut
Unut sende
Susacaksın diğerleri gibi elbet
Sıcak sandığın şu kan
Can veren
Can alan toprağın soğuk tenine değince


Saadet Yıldırım