gecenin karasında yitip giden ben miyim,
yoksa demlerin acımasızlığı mi?
adı konulmamış riya mı?
kızılın rengi değişti bu aralar.
içimde şimdi simsiyah bir acı var,
sağanak sağanak yalnızlık yağıyor üstüme
hani "yalnızlık tanrıya ait" derlerdi ya,
artık bende varım ve yanlızım
göz diktim yalnızlığına tanrı’nın
yeşermedi ektiğim hiçbir umut
kentim yalnızlığmı paylaşır oldu
sırtımı dayadığım duvarda yok artık
tıpkı benim gibi yalnız
tüm camlar kırık,kalbim gibi
aşıklar diyarıydı çıkmaz sokaklar
aşıklarsa;
ben ve yalnızlığım
ihtirasla öptüm son kez,
dudaklarından yanlızlığımın.
yalnızlığımı paylaştığım kaldırımlar,
şimdi moloz yığını.
ne sütünü emdiğim annem
ne çocukluğum,
ne düşlediğim hayatım,
ne uğruna her gün süslendiğim sevgilim,
ne dertleştiğim sigaram
ne onurlu yaşamın mimarı babam
ve,ne de yığınlara gömülü binlerce hatıram
hiçbiri duymuyor beni..
yalnızlığımla dertleşiyorum bu aralar,
o da anlamıyor beni,
hatta selamsız geçiyor yanımdan
el salladığım
yalnızlığımdan kayıyor
peşinden yetişemediğim yıldızlar
dün gece düşündüm
ve sordum kendime:
sıratı da yalnız mı geçeceğim...?

27 Temmuz 2016