Şimdi
Yalnızlığımın en soğuk hali
İşlek caddelerde yağmurun kokusu
Boş bir duvar kağıdına yazıyorum
Islak bir cam parçası düşüyor göğsüme
Acıyı hangi elimle çizsem
bağrıma kurşini renkte cümleler birikiyor
Yağmurun sesi
Kuş sesleri
Rüzgar dokunsa bedenime şiir kokuyor
Islaklığı ondan kirpiklerimin

Sabaha kaç saat var
Yada yokluğumun hangi demindeyim
Bilirsin
Susmak için geceyi bekler bazı kadınlar
Sabaha herşey değişir
Aynadaki yüzler
Hatta güzelleşir
Unutursun karanlığı
Arka bahçesinde sardunya kokulu evin

Şimdi yutkunamıyorum bile
Kabuk tutmayan yaralarım
Sonra ilk bakışta unutulan acılarım
Pencere pervazından sarkan yalnızlığım
Hatta ben eskiden de böyleydim
İncinirdim
affederdim sonra
Ama sonra öğrendim yaş olgunlaşınca
Saç ağarınca zaten anlıyor insan
Her şeyin yalan
ve her şeyin aslında bir hiç olduğunu

Neyse, öyle sustum demekle olmuyor
İç sesime yenildim yine
Birde kalbime...

Özge Özgen