Sen yokken
Çırılçıplak bir şiir giyiyorum üstüme
Adı konulmamış heceler yamıyorum geceye dair
Ellerim üşüyor
Uzun bir elbisenin içinde
Yarım bir ay parçasını seyrediyorum
Kırık bir gök
Ve bir kaç yıldız kalmış
Bir kaç ıslak duvar..

Biliyor musun?
Yalnız kaldığımda yağmuru özlerim ben hep
Sonra uzakları
Sonra yalnız bir kadın geçer içimden
Yorgun sayfalar bırakır
Alır götürür
Seni de
Beni de
Her şeyi işte..

Aldırma bana
Canım çok acıyor bu aralar
Ellerim bile yabancı
Ben eski ben değilim
Bir çakmak taşı gibi dünyayı yakıyorum
Hiç birşey kalmıyor geriye
Hiç ve keşkeler den başka..

Şimdi daha çok
Var oluşumun ağır izlerini taşıyorum yarına
Ellerimde buzdan heykel parçacıkları
Teninde güneş yanığı şiirlerimden yaralar kalıyor
Yaşarken derin bir izi gömüyorum
yastığımın baş ucuna
Sonra kirpiklerimde kalan bir yağmur tanesinde
Temize çekiyorum geçmişi
Susarken, avuç içlerimde kanıyor kalbim
Her şey gibi bir yalana dönüşüyorum...

Temmuz sıcağında
Bir şiir kadar üşüyor biriktirdiğim anılar
Ve bir kaç mısra
Beyaz bir çarşafa sarıyorum bütün geceyi
Şimdi daha aydınlık ay
Ve gök buğulu bir yıldızı taşıyor yıllar sonrasına
Ben hiç yokum orda...

Sahi ya, ölsem üşür müsün?

Özge Özgen