yangınlardan sonra dellendikçe rüzgar
sessiz bir duvarın dibinde düş
yanaklarıma saldı çocukları.
kaygılı duruşlarda
biraz yaşıma
biraz da kendime
benzedim...



sezgilerde coştukça su
esneği yok zaman döktü kara/basan
ve zikir ettikçe azalan turunç kuşlar.
ah...bu yüzden yalnızız.


gözlerimin ucuna başını koydukça dünya
düşündü toprak/aklım
harmanında savruldu
iliğimde
ağrısı...


o bile kıymetliydi
gölgelere bıraktığı izlerde.

çokca saçları,yıldızları,yağmurları...

ateşli ekinler yürürken menzil`e
bilgelerden doğuyordu güneş.
kadınların topuklarında
mısırlar...


şimdi
kalbi/bozuk cümleler sunmadan
bakacağım ay`a
şiirden önce kendime
şiirden sonra kime
kalanım.

-çıktı sarı uçmalar kovanından-



gideceğim yerden dönüyorum suya
az ve uz/ları eke eke ayaklarım
ki,zamanın tavanı mı vardı


sıcak bir mıknatıs dünya.