yine bir özlem sonrası
öyle uzak kaldın ki bana
ne gözlerine bakabiliyorum
nede ellerinden tutabiliyorum
nede göğsüne başımı koyabiliyorum
nede sesine dokunabiliyorum

sanki ay penceremden içeriye sızmış
ama karanlıkta kalmış bir bulut gibiyim
sanki her mevsim çiçek açmış
bense temmuzun ortasında kışı giyinmişim
gecenin en sesiz uğultusunda
seni kaybediyorum
kimse bilmez kimsenin acısını
herkes bir sevmektir tutturmuş gidiyor
yürekler karanlık
yürekler yaralı
yürekler sevdasız

suya dokunur gibiyim
karşımda suretin
öyle güzel gidiyorsun ki
bu gitmek seni vurur sevgilim
bu gitmek seni yok eder
bu gitmek beni sana kaybettirir

oysa sana şiir kadar güzel bakmıştım
şiir kadar güzel sevmiştim seni
yıldızlar buluta sarılmış
göğsümde dans ediyor gibiydi seni sevmek
kimse görmüyordu seni
ama sen göğsümde açan kardelen
bense güneş oluyordum

hep söylemişimdir
bir şiir yüreğime dokunsun
bir şiir yüreğimi yaksın
bir şiir yüreğime hançer saplasın
ama bu şiir hep yüreğimde olsun
yüreğimde o şiire ait olsun

ve ben bu gece intihar gibiyim
yüreğime idam sehpası kurulmuş
illegal bir gözyaşının içinde boğuluyorum
herkes mi karanlıkta
herkes mi felaketin içinde
herkes mi yorgun

sonra sokakları caddeleri dolanıyorum
bir ölümdür üstümde dolanan
yokluğun içimde kanıyor
ve sonra yalnızlığımı vurup
sessizce buradan gideceğim
artık bensiz kalabilirsin
ben bir ölüyüm
ve merhamet beklemiyorum kimseden
üstüme üşüşmeyin yeter
ben bildiğiniz iyi birisi değilim
beni kötü bilseniz de olur
ben bir ölüyüm

ibrahim dalkılıç