Ve öğrenir insan
varlığın bir önemi yoktur yokluğa erene değin...

Bağırıyorlar içimde ölüler
canhıraş
kentin bütün ışıklarını yakıyorum aceleyle
Eylüle benziyor vakit
vakit dar
vakit kötü.

Yaşadığımızı düşündüğümüz şu göğün
altı
üstüne
gelmiş
altı kere
İsviçreli bilim adamları kitlesel yok oluş diyor buna
biliyor muydun Aysel

Hiddetini anlıyorum inan
kavgayı
kanı
bozuk düzeni
mükellef sevişmeleri
anlıyorum
Anlıyorum da elimden ne geliyor...


İnceldiği yerden kokuyor yedi bölge yirmi bir bölüm
İnan farkı yok birinin birinden
neresinden tutsam elimde kalıyor

Sis iniyor
göz göz görmüyor birbirine paralel bütün yaralar
dağlar denize iniyor uslanmadan an be an


Dağınıklığımın
kusuruna bakma
elim ayağıma dolaştı
öylece ses etmeden olduğum yerde defalarca kez
kendime döndüm ve dövündüm
Bildiğim hikayeler yarımdı
bilmediklerime kızdım
neye yaradı

O nasıl yaraydı
ne güzel kanadı
bir yarayı sevebilmenin feryadı isyanındayım ben
Kırıldı içerimde bir şey
unuttum adımı.

Sisin içinde inceden inceye çiseleyen yağmura yemin olsun
Çok sevmelerin ne adamı var ne kadını
Göğsümde bir boşluk derme çatma şimdi herşey
Dökülüyorum...