ben seni yüreğimle sevdim
bir insan nasıl sevilecekse
öyle sevdim
kırmadan, incitmeden
dokunmadan

nasıl gök kuşağı renklerinden ayrılamıyorsa
nasıl güneş her sabah doğuyorsa
nasıl çiçekler açıyor
kuşlar uçuyorsa
bende hep sende yaşıyordum

seninle yaşama başlamıştım
seninle nefes alırım
seninle ömrümü tüketirim diye düşünmüştüm
sen gittin
ben yarım kaldım
sen gittin
ben yetim kaldım
sen gittin
ben nefessiz kaldım
sen gittin
ben çaresiz kaldım

sanki elim bir boşlukta seni arıyorum
gözlerim hep pencereden dışarıya bakıyor
gelmeyecek birisini beklemek ne zordur bilir misin
senden haberi olmayan birisini özlemek
senden haberi olmayan birisi için tükenmek
birisi için ömrünü harcamak

nefes alırken cam kırıkları batar
sanki gelmeyecek birisini bekliyor gibiyim
ama beklediğim şehir bir çöl kadar sessiz
ama bu sensizlik ölüm kadar acımasız
ama bu beklemek idam sehpası kadar gerçeği tartar
ve sanki denizin ortasındayım
ama maviden uzak kalmış gibiyim

seninle hayat bulmuştum
seninle içimdeki yaralarımı sarmıştım
seninle umut bulmuştum
sen gittin
ben bu hayatta yalnız kaldım
sen gittin
ben içimden kanadım
sen gittin
ben umudumu kaybettim

biliyorum yol hazır
gitmeye hazırlanıyor yüreğim
ölüme kaç zaman var bilmiyorum
kaç zaman sonra insan ölür onuda bilmiyorum
bildiğim tek bir şey var
kötü bir şairim ben
mutluluğun şiirini yazmasını bilmiyorum
ama yüreğini yüreğime yazdım
şimdi yüreğimi alıp gidiyorum sevgilim
elveda

ibrahim dalkılıç

20/07/2017
01:10 izmir